Wie had dat ooit gedacht...

Wie had dat ooit gedacht, maar belofte maakt schuld en hier is hij dan mij eerste reisverslag. 
Maandag 18:05 het moment van vertrek, precies op tijd stegen we op richting Kaapstad wat onze thuishaven voor de komende vijf maanden zal worden. Met gezonde spannend, een gevoel van onwerkelijkheid en ook met een beetje wereldvrees ga ik de andere kant van de wereld tegemoet, ofja wereldvrees… het moment was gekomen om die fantastische tijd en ervaringen die je omgeving al maanden toewenst echt waar te gaan maken. En ook al laat ik me niet snel door beïnvloeden door wat er om me heen gebeurd er wordt dan toch een bepaalde druk op je schouders gelegd.

De reis naar Kaapstad via Londen en Johannesburg was heel comfortabel, de ene naar de andere maaltijd werd geserveerd en daartussen kon je lekker een filmpje kijken of uitrusten. Vooral dat laatste was ik wel aan toe ;) even letterlijk en figuurlijk van de grond zijn. Even niet meer bezig hoeven zijn met het afscheid nemen van en niet hoeven na te denken wat de dag van morgen zou brengen, aangezien het vliegtuig ons daar zonder moeite naar toe voer. Vroeg in de ochtend in Johannesburg nog even een hoteltransfer regelen voor onze aankomst in Kaapstad en zo was het, want “ It’s Cape Town you know, everything is possible here”. Na een reis van ruim negentien uur kwamen we in Kaapstad aan met een uur vertraging. Een beetje verreist gingen we opzoek naar onze koffers, en daarna door na de douane; onze eerste ervaring met Zuid-Afrika, en wat voor een. Langs de koortsscanner wat als Ebola-preventie diende naar de douaniers, deze begon met een behoorlijke stemverheffing naar me te roepen in één van de elf officiële talen van Zuid-Afrika. Welke het was of wat hij zei is voor mij een raadsel, nadat hij uitgeroepen was begon hij in het Zuid-Afrikaanse te praten dit was redelijk te volgen en ik kon op zijn vragen in het Nederlands en Engels antwoord geven waarna ik een stempel in mijn paspoort kreeg en door mocht. Bij de uitgang van het vliegveld stond onze taxichauffeur te wachten en hij reed ons naar het hotel waar wij twee nachten zouden ovenachten, althans dat dachten wij.

Na aankomst in het hotel hebben we alle afspraken bevestigd om appartementen te bekijken en zijn we voor die week een auto gaan huren die we de ochtend erna zouden gaan halen. Woensdag stond daarom de wekker op tijd zodat we de auto konden ophalen en konden beginnen met huizenjacht. Ohjaa één ding in Zuid-Afrika rijden ze links. Jill en Aafke zagen dat niet zo zitten en dus had ik de eer om dit te mogen uit proberen. Rustig en met beleid gingen we de eerste meters te gemoed. Gelukkig ligt de standaard wat betreft rijden hier niet al te hoog en dus kon ik mij redelijk meten met de gemiddelde bestuurder, al was het ontwijken van alle mensen die ‘snel’ een vierbaansweg proberen over te steken een opgave opzich. Twintig minuten te laat, dus voor Zuid-Afrikaanse begrippen prima op tijd stonden we voor het eerst huis en daar bleef het ook bij, er was geen real-estate-agent te bekennen. Na bellen bleek die op kantoor te zitten omdat het appartement niet meer beschikbaar was. Maar ze had nog wel een andere en dus vroeg ze ons naar kantoor te komen. Zo gezegd zo gedaan. Boven verwachting soepel door het centrum heen en de parkeergarage in. Het appartement lag op de tiende verdieping en lag in hartje centrum; geweldig. Vol enthousiasme naar de volgende bezichtiging en het links rijden even vergeten, na een aantal panische seconden kwamen we weer op de goede helft en de rust was wedergekeerd. Na nog een aantal bezichtigingen waren we er nog niet uit en kwamen er meer op de rol en dus een verlengen van het hotelverbijf. Bij elke bezichtiging bleef toch het appartement in het centrum in ons hoofd. Uiteindelijk toch de knoop doorgehakt het appartement bevestigd contract getekend en met een tax-invoice naar de bank. Alleen even het geld pinnen R5000 per keer en dat een aantal keer herhalen en inleveren bij de toonbank. Na deze instructie ging ik naar het automaat en stak m’n pas erin voer de code in en de automaat blokkeert; pas weg. Ik ging terug naar de counter en ging verhaal halen. Volgens de caissière kent de bank een systeem van 4- en 5-cijferige pincodes en dat het soms gebeurd dat de passen daarom worden ingeslikt. Maar omdat het automaat in andermans beheer was kon ik de pas een week later terug krijgen. Een vreemde verklaring vond ik het dus ook maar even met de Rabobank gebeld, die hadden nog nooit van zo’n systeem gehoord en adviseerde de pas te blokkeren en dit heb ik dan ook gedaan. Zonder pas kan ik ook niet aan het geld komen (ook voor internet transacties heb ik een pas nodig) en Jill had juist de dag ervoor het geld op mijn rekening overgemaakt zodat ik alles kon pinnen. Dus ook dat geld konden we vanaf dat moment niet meer bij. De oplossing was iedere dag het limiet te pinnen van Jill en Aafke de passen en die cash aan de makelaar te geven. Hiermee was zij akkoord en gelukkig konden we op zondag het appartement in. Helaas wel nog zonder connectie met de buitenwereld, want de WiFi was kapot. De oplossing hiervoor zagen we in de vorm van de Italiaan op de hoek, die een inrichting had waar menig hoeren tent jaloers op zou zijn. Met drie pizza’s een fles water en fles wijn en uiteraard wifi hebben we de avond doorgebracht. Weer even kunnen Facebook’en en even Facetime’n met Dylan, want ook al heb ik hier een heel ander leven zonder hem is wel een groot gemis.

Veel tijd om te settelen in ons nieuwe huisje hadden we niet want maandag begon de eerste echte stage dag. Fris en fruitig en vol goede moed in de auto gestapt opweg naar het werk. Net de parkeergarage uit en ik draai rechts de weg op waar ik links had moeten gaan en dus ergens veilig een plekje gezocht waar ik opnieuw de weg kon vinden met de kaart. Na vele rondjes eindelijk op de snelweg richting Newtown waar het Vineyard hotel ligt. Ik was nog niet heel lang op de snelweg toen ik dacht de afslag te zien en nam deze dan ook, je raad het al de verkeerde. Nog voor ik de afrit af was realiseerde ik me dat dit nooit de goede kon zijn, dus ik dook opnieuw de kaart in en vond een weg in de richting van het hotel. Toen het hotel inzicht was ben ik opzoek gegaan naar een parkeerplaats. Vele rondjes later vond ik deze bij een winkelcentrum, daar snel de auto neergezet en op een snel tempo richting het hotel gegaan, omdat ik nog maar vier minuten had. In het hotel aangekomen ging ik naar de receptie om mij te melden deze wezen mij richting de lobby waar nog meer stagiaires zaten te wachten. Een paar minuten later werden we opgehaald en mochten mee naar het trainingcenter daar kregen we alle papieren en een rondleiding. Het hotel ligt op een heel groot stuk grond midden in een woonwijk wat heel goed onderhouden is. Daarna werd ik geplaatst bij de FO(front office) en daarmee begon mijn officiële stage.

Heel veel lieve mensen ontmoet en iedereen is geïnteresseerd in wat je doet en waar je vandaan komt, ook wel typisch hospitality. Al snel kon ik mijn notebookje erbij pakken want er kwam zoveel informatie op me af. Van stickertjes op de incheckformulieren tot het verwerken van boekingen en overboekingen. Zelf mocht ik op een gegeven moment ook check-ins en- outs doen en ook de gastenregisters bij werken, waarmee ik moest werken met een nieuw reserveringssysteem. Aan het einde van de dag keurig op tijd kon ik mij uitschijven en was de eerste dag een feit. Eenmaal teruggereden naar het appartement gingen we weer met een pak geld naar de makelaar en overhandigde de cash. Omdat we nog steeds geen wifi hadden bleven we de rest van de avond op het kantoor daar zitten, want de dochter van de assistent was nog tv aan het kijken en daar mochten we bijzitten. Angchilika, de assistente was ook heel enthousiast over wat ze nog voor ons ging halen. Maandag hadden we nieuwe placemats en dinsdag lag er een andere badkamer mat. Toen we op het kantoor zaten had ze ook al nieuw schoenenrekken uitgezocht en vandaag zou ze gaan winkelen voor planten in het appartement zij vond olijvenbomen voor op het balkon wel leuk. Waarna wij wel de conclusie trokken dat zij een credit card van de zaak had met onbeperkt limiet. Een hele leuke vrouw en heel betrokken dus dat is heel leuk. En een voordeel is dat het kantoor in het zelfde gebouw zit. De derde dag was er dan wel wifi en daar hebben we flink gebruik van gemaakt vele minuten skype zijn er doorheen gegaan en alle vriendjes hebben we gelukkig veel kunnen spreken ik heb er zelfs een halfuur voor in de wc gezeten, want die plek was nog niet bezet. In de F&B merkte ik wel dat upselling nog niet echt een doorgevoerd concept was in Zuid-Afrika en elke keer dat ik hiertoe wilde gaan werd ik daarop tegengehouden door mijn begeleider. Een heel opmerkelijk iets was dat de werknemers in het restaurant verantwoordelijk zijn voor zijn/haar eigen lepels. Het was namelijk zo dat wanneer ik na het afruimen de keuken binnenkwam de lepels al meteen vies werden meegenomen en apart werden schoongemaakt. Aan het eind van het ontbijt vroeg ik dan ook aan de supervisor waarom dat was. En het schijnt zo te zijn dat de lepels roofgoed zijn en daarom krijg iedereen aan het begin van de dag een aantal lepels welke zij aan het einde van de dag weer moeten inleveren en dus ook geteld worden, maar goed dat was weer even iets opmerkelijks.

Morgen en overmorgen de laatste twee dagen van mijn introductieweek en dan begint het avontuur in de housekeeping dus daar zal ik de volgende keer op verder gaan.