Darling, sweetie, love en poeti

Darling, sweetie, love en poeti

Een week met vol avonturen is weer voorbij geschoten. Begonnen met het echte werk, Cape point gezien, onze eerste ervaring met law enforcement gehad en heel wat bijnamen rijker.
Allereerst heb ik mijn introductieweek afgesloten met een paar dagen F&B. Dit waren hele leuke dagen en hielp me er weer aan herinneren dat ik dit toch echt heel leuk werk vind. Het contact met de gast, de snelheid en de voortdurende improvisatie op een avond zijn wat het voor mij “the best job in the world” maakt. Je zou kunnen denken; dan heb je toch verkeerd gekozen met een RDM(rooms division) stage, maar goed een hotel bestaat niet enkel uit F&B outlets en dus wil ik mijn blik graag een beetje breder houden.
Na een eerste inspannende week was het weekend dan daar. Op zaterdag stonden nog wel aantal verplichtingen op de planning, het afbetalen van de auto en de boodschappen doen. Hierbij kwam ook kijken dat Jill voor haar eerste keer links ging rijden, maar niet op de heenweg naar de garage toe, bang dat ze was dat we de auto niet meer mee terug zouden mogen nemen als ze haar rijstijl zagen. Na een bedreven ritje kwamen we bij de supermarkt en was het tijd om onszelf te verwennen. Het was ons eerste dagje vrij en dus was het lunchmenu taart  een lekker stukje appeltaart. Met volgepakte zakken gingen we richting huis om van deze goed bereide lunch te gaan genieten. Na de lunch was het programma blouses kopen en richting Camps Bay een mooi strandgebied. Daar in een chique tentje wat gedronken en de zon de zee zien vervagen.
De zondag waren wij alle drie vrij en stond er op de planning om naar Cape Point te gaan. Eerst lekker uitgeslapen en daarna rustig ontbeten gingen we op weg. Aafke wou graag weer een keer rijden, dus die kroop achter het stuur. Na de afdaling van onze tienverdieping tellende parkeergarage waren we dan echt op weg voor ons eerste uitstapje. Nog geen honderd meter gereden ontstond er behoorlijke commotie achter ons, een politieauto met alle toeters en bellen achter ons. We dachten dat hij er alleen langs wou, al was dat vrij onwaarschijnlijk gezien hij zo dicht achter ons zat en de andere drie banen naast ons vrij waren, dus onvermijdelijk naar de kant; we waren door rood gereden. Wij waren ons van geen kwaad bewust en hadden niet eens een stoplicht gezien. Aafke werd nogal nerveus van de aanwezige agenten wat de agenten ook oppikten, ze hadden haar ook al bij het stoplicht zien optrekken, één die we wel hadden gezien, wat ook al niet vlekkeloos ging. De motor was afgeslagen en bij het optrekken rolde ze achteruit bijna tegen de politieauto aan. Al met al meer dan genoeg reden voor hun om eens te gaan kijken wat er in onze auto allemaal gebeurde. Na een aantal vragen keken ze ook eens even goed de auto in en vroegen of ze dat er een vuurwapen in de auto lag en of dat ik Aafke onder schot had dat ze daarom zo nerveus reed, niet perse vragen die je direct verwacht maar goed. Na ons nog een beetje uitgehoord te hebben, vertrouwden ze het wel en waarschuweden ons nog wel even voor de gevaren van Kaapstad en zonder boete vervolgde we onze weg. We reden door heel mooie gebieden en keken onze ogen uit. Waar onze aandacht minder op gevestigd was, was de brandstof tank en zo reden we met een tank die bijna leeg was en een Hyundai i10 het nationaal park in. Op safari tocht met de i10, de bergjes af was geen enkel probleem alleen de bergjes op had de motor iets wat meer problemen mee. We stopten even langs de kant van de weg om van het uitzicht te genieten en waren blij te lezen dat grote dieren nauwelijks hier voorkomen, daar hadden we met de i10 niet tegen op gekund. Na wat rondrijden zagen we daar onze eerste fotoprooien van deze safari, een aantal struisvogels die langs de kant van de weg stonden. Jill wou daar liever niet de auto uit of het raam open, omdat die vogel dan wel eens onze kant op zou kunnen komen of de Bonobo apen natuurlijk die wel zin hebben om mee te lunchen. Al met al heel wat gevaren die wij met de Hyundai te gemoed gingen. Natuurlijk hebben we ook nog even een paar fotootjes geschoten bij kaap die goeie hoop, alleen de sd kaart van mijn telefoon was kapot en had ze dus niet opgeslagen, die zijn dus helaas weg. Gelukkig hadden de andere nog wel genoeg foto’s gemaakt van het momentje. Op de terugweg toen we het park uitreden snel gezocht naar een tankstation om onze dorstige auto te voorzien van wat brandstof en daarna wouden we wat gaan eten in een stadje waar we doorheen kwamen, jammer genoeg was alles dicht en gingen we terug naar Kaapstad om daar een restaurant te vinden. Helaas ook te vergeefs. Alles is, zeker in het laagseizoen, op zondag gesloten en dus werden we veroordeeld tot een lopend buffet/take away waar het eten in een opwarm bakje voor je neus kreeg en waarvan de kwaliteit ook niet over een huis te schrijven was. Uiteten gaan kun je hier dus beter niet op een zondag doen. De zondag is hier een dag die je met familie doorbrengt en aan het eind van die dag gezellig kookt en dan het liefst nog braaien.
Op de maandag begon dan het echte werk, na een weekje sightseeing op alle afdelingen van het hotel was het tijd om te gaan zwoegen in de housekeeping, althans dat dacht ik… ik begon om zeven uur en mocht beginnen met het pad rondom het zwembad te vegen, zo’n spectaculair groot pad was het nu ook weer niet dus vroeg ik maar meteen wat ik daarna kon gaan doen. Na een klein momentje was het antwoord dat ik tot het ontbijt daarmee bezig kon gaan. Een beetje verbaast reageerde ik dat er hoogstwaarschijnlijk toch geen uur voor dit pad nodig zou zijn; nou toch wel ik moest maar rustig aan doen en de tijd nemen. Na deze wat opmerkelijke start werd er na het ontbijt wel aan mijn verwachting van de housekeeping voldaan; hard werken. Er is een vrij grote tijdsdruk achter het schoonmaken van de kamers en dat betekend ook voor mij aardig aanpoten. Op iedere dag die volgde liep ik op een andere verdieping mee om te de verschillen te observeren tussen de SOP’s (standard operating procedures) en de aansturing door de verschillende supervisors, waarbij je zou denken dat er zeker in het eerste geval toch geen verschil zou moeten zitten… Aan het einde van de dag heb ik de manager ook nog even blij kunnen maken door te vragen of ik die week nog een extra dag kon werken, dit was uiteraard geen probleem. Met de vrije dagen die ik dan opspaar kan ik een weekje vrij krijgen als Dylan deze kant op komt . De week vorderde en de collega’s waren blij met mijn inzet op de vloer en dit bleef de assistent-manager, zij is heeft de leiding over het personeel, ook niet onopgemerkt. Zij riep mij naar kantoor om mijn takenpakket te bespreken. Deze werd gewijzigd, meer supervisory taks en minder bedden opmaken, hier was ik iets te goed in geworden, waardoor de lady’s(housekeeping dames) mij vroegen dat te doen, maar dat was toch niet de bedoeling van mijn stage vond de assistent-manager, ik zou immers klaar gestoomd moeten worden voor het management. Dus heb de dag daarna de management-duty key gekregen en vanaf maandag begin ik met mijn job als supervisor; leuk en heel leerzaam, maar ook zeker zwaar om het respect van de lady’s te behouden, want zij staan er al zo’n tien á twintig jaar te poetsen en jij bent net een week bezig.
We zullen zien wat de dag van morgen gaat brengen, in ieder geval het geluid van de wekker die om half zes weer zal gaan. En vol goede moed begin ik dan aan de mijn nieuw functie.