Een week vol indrukken

Mijn laatste blog is weer even geleden, maar naast het ongeduldige thuisfront is er natuurlijk ook nog mijn op deadline vastgespijkerde studie, die ook graag stukken ontvangen die van mijn hand geschreven zijn en daar zal ik toch ook aan tegemoet moeten komen, want die fans wil je ook weer niet teleurstellen. Maar goed afgelopen tijd weer volle weken gewerkt om een aantal dagen te kunnen opsparen als Dylan mij komt bezoeken, en met dit vooruitzicht wordt het werken natuurlijk veel leuker. Naast het werk heb ik weer veel cultuur kunnen opsnuiven; een alcohol controle gehad, eerste keer in een minibus gestapt, de dokter bezocht. En een stukje moeilijke werkmentaliteit meegemaakt, al is dat toch ook wel het geval in Nederland bleek maar weer.
Ik ben begonnen als supervisor in de housekeeping. Ik werd door Angela (ass-manager) geïntroduceerd als de supervisor in training. Ik kreeg net als gister mijn eigen sectie en ging aan de slag. Ik vond dat ik niet veel taken te doen kreeg en dat ik mij enigszins verveelde en teveel het gevoel had de hele tijd stil te staan. Dit was uiteraard niet goed vond ook Angela en dus kreeg ik wat extra taken in de maintenance department, hier kreeg ik de tijd wel mee vol maar uitdagend was het niet. Angela zag dit ook wel in en vroeg mij later die dat hoe het ging en ik deed mijn verhaal, voor morgen gaat ze zorgen voor meer uitdagingen, meer taken en meer verantwoordelijkheden. Door de tijd die ik over had kon ik wel met veel mensen praten. En zo werd mij steeds meer duidelijk dat het personeel in ons hotel financieel beter bedeeld was dan in veel andere hotels hier. Veel van onze medewerkers komen niet uit de slechtste townships en bezitten een smartphone, ook zelfs de nieuwste modellen. In gesprekken met de ladies vertelden ze me ook wel dat het Vineyard hotel meer betaald dan veel andere hotels in de regio. Ook kwam ik met Bradley in gesprek, één van de housemens in het hotel. Hij stapt ieder weekend in het centrum van Kaapstad en wil als hij 21 wordt een feestje gegeven waar ruim R20.000 aan gaat worden uitgegeven, omgerekend zo’n €1.400 en dat vind ik ook voor Europese maatstaven een aardig groot bedrag en zeker voor de lonen hier vond ik dat heel opmerkelijk. Aan het eind van de dag vroeg ik om feedback, maar dat is hier lastig. Het is voor de mensen hier lastig om feedback te geven laat staan kritiek, binnenskamers wordt iemands functioneren wel besproken en maar zelden wordt degene in kwestie er direct op aangesproken. Ik kreeg wel lovende commentaren en daar doen we het voorlopig maar mee en zien wat de werkdag morgen brengen zal. Die avond ben ik Aafke van het station gaan halen. Ze was uitgenodigd om naar een kerkdienst te komen kijken en werd ‘s avonds terug gebracht naar het busstation en ze had mij gevraagd om haar te komen halen. Het was mooi weer en ik vond het tijd worden ook eens ‘s avonds over straat te lopen, zeker zo’n klein stukje zou toch geen grote problemen kunnen veroorzaken. En je kan immers ook geen vijf maanden binnen gaan bivakkeren. Omdat je niet weet wat er op je af gaat komen en je wel allemaal nare verhalen hoort voor de zekerheid mijn id in m’n borstzak gedaan mocht er iets gebeuren dan zouden ze in ieder geval weten wie ik ben en ik had ook R60 meegenomen voor het geval dat ik overvallen zou worden, dan had ik ten minste wat af te geven. Gelukkig was dit allemaal niet nodig. Tuurlijk zie je ‘s avonds veel meer armoede dan overdag maar het is geen vrijplaats voor drugs en criminaliteit. Mijn ‘spannend’ avontuur werd steeds meer een ontspannen avondwandeling.
Na een aantal dagen in als supervisor te hebben gewerkt voel je wel dat het personeel je aan het uitproberen is, ze kijken hoever ze kunnen gaan en hoe gemakkelijk jou hun taken kunnen laten doen. In het begin ga je hier nog enigszins in mee maar op ten duur wordt het zoveel dat je ze tot de orde moet roepen en ze echt hun eigen werk moet laten doen en er aardig wat druk achter moet zetten, want anders gebeurt het gewoon niet. Na een week leiding te hebben gegeven aan de ochtend shift. Ging ik meelopen met de turn down shift. Deze begint pas om drie uur waardoor ik voor me gevoel meer vrije tijd had. In de weken ervoor was het slaapritme al aardig aangepast naar vroeg opstaan en dus ook deze week was dat het geval, in de ochtenden heb ik lekker op terrasjes gezeten en door de stad gelopen en het dagelijks leven kunnen aanschouwen. Ook wat betreft school was het tijd om wat verslagen in te leveren en dus werd er weer veel tekst geproduceerd. Wel is het goed om te weten dat bij mijn begeleider afspraken niet in spijkerschrift staan geschreven. In het gesprek voordat ik met hem had voor ik naar Kaapstad ging, gaf hij aan dat hij na ieder rapport graag een Skype gesprek wilde houden over het rapport, zo gezegd zo gedaan. Ik gaf bij het inleveren van mijn report’ s aan welke data ik kon en na enkele dagen gaf reactie een reactie, en het was bevestigd. Maar op de afgesproken tijd was hij niet te bereiken en op mijn mail daarna heb ik ook nog geen reactie. Waaruit ik de conclusie kan trekken dat het volgend rapport ook nog wel enkele dagen kan uitlopen na de deadline, altijd meegenomen die extra tijd.
Wat ook praktisch is van de late shifts is dat je overdag de tijd hebt voor bijvoorbeeld een dokters bezoek en bellen met klantenservices in Nederland. Ik had namelijk wat uitslag op mijn arm en wilde daarvoor wat zalf halen die ik ook in Nederland gebruikte. Deze was echter alleen op dokters recept verkrijgbaar en dus maar even een afspraak mee gemaakt en na een vriendelijk consult ging ik met het recept onder de arm de deur weer uit op weg naar de apotheek. Deze week ook maar weer eens contact gezocht met postnl over mijn bankpas die nog steeds niet was afgeleverd, een heel zinnig antwoord konden ze me niet geven, maar hij zal wel eerst een zwemmarathon door de oceanen maken voor hij bij mij wordt afgeleverd. Want daar hebben ze bij postnl nog altijd goede hoop in. Mocht hij nu binnen nog eens twee weken niet worden afgeleverd, dan gaan ze onderzoeken waar de brief zich nu bevind en tjaa, zo moeilijk zal dat niet moeten zijn met de track en trace code die ze zelf hebben aangemaakt. Ik kan wel zeggen dat in efficiency een wereldwijd probleem, ik dacht dat het hier was, maar bij de klantenservices hebben ze er ook een cursus voor gevolgd. Hè is dat stukje frustratie er ook weer uit…
Toch nog één opmerkelijk ding gebeurd afgelopen week en dat was de alcoholcontrole die ik moest ondergaan. ’s Avonds op de terugweg van het werk reed ik de snelweg af en zag overal zwaailichten en een file, flink balen na een lange dag werken, maar je kunt weinig anders dan achteraan de rij aansluiten. Alle vier de rijbanen werd tot een gevoegd en aan het eind stond een hele groep agenten waarvan er een de alcoholcontroles afnam en de rest stond te kijken. Toen ik aan de beurt was opende ik keurig het raampje groette de agent, die vertelde dat het een alcoholcontrole was en verzocht mij in het inmiddels voor m’n gezicht hangende apparaat te blazen. Ik keek naar het apparaat wat niet meer dan een klein vierkant kastje was en zocht naar de blaaspijp, alleen die was er niet, maar ik denk ik blaas wel gewoon. En nog voor ik een hap lucht kon nemen werd ik vriendelijk bedankt voor de medewerking en mocht ik weer doorrijden, had ik toch gewoon dat sluitdrankje kunnen nemen ;)